Olga Gromyko cytaty

Miecz w moim ręku jest straszną bronią. Przede wszystkim dla mnie.

Za wszystko się płaci, za głupotę też.

Pamiętaj, dziecko, jak piękne by nie były wspomnienia, nie wolno żyć tylko nimi.

Prawdziwi przyjaciele nie potrzebują pożegnań - prychnął smok. - Oni zawsze sssą z tobą, nawet jeśli nie prosssisz.

- Jesteś dorosłą, mądrą kobietą! - patetycznie zaczął Len, wyraźnie na potrzeby Starszych ze wzruszeniem przysłuchujących się jego przemowie. (“Ani jedno, ani drugie, ani trzecie" - pomyślałam).

Lepiej jest zajść niedaleko, niż pozostać w miejscu.

- Wolho, małżeństwo ma również swoje jasne strony! Lepiej wyobraź sobie, jak efektownie będziesz wyglądać w sukni ślubnej...
- Całun pogrzebowy!
- A wesele?
- Stypa!!
- Yyyy... Pierwsza noc poślubna?
- Uroczyste wniesienie trumny do grobowca i oddanie do użytku!

Tylko zerknę, tylko pierwszą linijkę, i tak nie ma w niej nic ciekawego oprócz 'Witajcie, Szanowny...' I rozwinęłam zwój. List składał się z jednej jedynej linijki: 'Wolho, przecież prosiłem!' Dalej zaczynał się sympatyczny atrament.

Miłość nie może trwać wiecznie, tak samo zresztą jak jej brak.

... Historia miłosna ze szczęśliwym zakończeniem nie ma najmniejszej szansy, by stać się legenda...

- A co proponujesz?
- Ja nic. Ale jakoś strasznie mi się nie chce umierać.

- Czego stoisz jak słup? Szybciej, proś o spodnie - szepnęłam.
- Odbiło ci! - syknął Len w odpowiedzi. - Biedak jest w takim stanie, że zdejmie własne.
- No to kuj żelazo, póki gorące! Wystarczy tego reklamowania starmińskich szwaczek.

Zabije!" pomyślałam, cofając się do ściany. Zmierzał do mnie Len, wściekły jak
mrakobies.
- No to co, znalazłaś zaklęcie? - zapytał przesadnie miłym tonem.
- Jakby ci to powiedzieć... - Trafiłam na ścianę i teraz pełzłam wzdłuż niej w kierunku
wyjścia. - Widzisz, Len... Każdy zawód wymaga ofiar...
- A nie przyszło ci do głowy, że „ofiara" może mieć inne zdanie na ten temat? - Głos Lena
dosłownie ociekał słodkim jadem. Fakt, chyba nie najlepiej wyszło. Za moimi plecami pojawiła się
pustka - drzwi. Nie dbając o to, co o mnie pomyślą, odwróciłam się i przy akompaniamencie
gwizdów trolla rzuciłam się do ucieczki.

Almit westchnął i zakończył bajkę informacją, że żona porzuciła maga już następnego
dnia, mówiąc, że odmawia życia z człowiekiem, który przynosi do domu tego typu robotę i uważa,
że słowa „póki śmierć nas nie rozłączy" jak najbardziej dotyczą trupów w łożu małżeńskim

(...) nieznajomy, zarośnięty i dosyć podejrzanie wyglądający typ demonstracyjnie potrząsał przed końską mordą kuszą własnej roboty z brudnym bełtem wielokrotnego użytku. Nie do końca rozumiałam, kogo on chce ograbić - mnie czy kobyłkę.

On też się bał. Ale rozumiał, że jeśli nie potrafią wykonać tego kroku razem, to dalej będą musieli iść samotnie. Do końca życia, ponieważ nic podobnego już im się nie przydarzy, a na mniej się nie zgodzą...

- Może dorzucę jeszcze kilka kładni i nie będziesz klął aż do końca podróży? - Niewykonalnych zleceń nie przyjmuję - z godnością odparł troll.

Uśmiech władcy działał na kobiety tak samo, jak obuch topora rzeźnickiego na krowy.

- Rety, patrz! Coś się tam rusza!
- Iii! Szczur!!! - dziewczyna zaniosła się obiecanym wrzaskiem, od którego o mało pękł bębenek w moim lewym uchu.
- Aaa! - chętnie jej zawtórowałam. Panika wśród kobiet to sprawa bardzo zaraźliwa.
- Ooo! - basem wydarł się z mroku ktoś trzeci

Z arystokratami trzeba postępować jak z obłąkanymi - wszystko tolerować i nie dawać powodu do kompromitacji.