Nadzieja jest rodzajem szczęścia i, być może, jedynym szczęściem, na jakie świat może sobie pozwolić.
Nadzieja jest rośliną trudną do wyplenienia. Można nie wiem ile odrąbać gałęzi i zniszczyć, a zawsze będzie wypuszczać nowe pędy.
Nadzieja jest snem człowieka na jawie.
Nadzieja jest z reguły złym przewodnikiem, ale za to dobrym towarzyszem w podróży.
Nadzieja nie przywiązuje się do teraźniejszości, wybiega naprzód, by dotrzeć do celu.
Nadzieja po to daje nam skrzydła, by życie i rozczarowanie miało co podcinać.
Nadzieja przychodzi do człowieka wraz z drugim człowiekiem.
Nadzieja to mały ptak, który śpiewa gdzieś w nas i którego nie można uciszyć.
Nadzieja to matka tych, którzy nie boją się rzucać myśli w daleką przyszłość.
Nadzieja to pożyczka, której udziela nam szczęście.
Nadzieja uczy czekać pomalutku.
Nadzieje są jak chmury: jedne przechodzą, inne przynoszą deszcz.
Nadzieję trzeba żywić, bo zawsze jest głodna.
Nasiąkamy nadzieją, a gdy odparuje, usychamy z niespełnienia.
Pesymista twierdzi, że wszystkie kobiety to nierządnice. Optymista nie jest tego zdania, ale ma nadzieję.
Pomiędzy biedą a szczęściem istnieje głęboka przepaść. Nadzieja przerzuca przez nią most, ale wisi on w powietrzu.
Porzućcie wszelką nadzieję, którzy tu wchodzicie.
Przeszkodą do szczęścia jest nadzieja na zbyt wielkie szczęście.
Rozłąka jest naszym losem. Spotkanie naszą nadzieją.
Rozsądny mąż, jak marynarz podczas burzy, zwija żagle, czeka, żywi nadzieję, a sztormy nie przeszkadzają mu kochać morza.
