Cytaty o usmiechu

- Więc chcesz, żebym wytropiła nadnaturalnie szybkiego snajpera, który może rozpłynąć się w powietrzu, odzyskała wasze mapy i na dodatek zrobiła to w taki sposób, by nikt się nie dowiedział, co i dlaczego robię?
- Dokładnie - stwierdził z rozbrajającym uśmiechem Derek.
Westchnęłam.
- Załatwmy robotę papierkową.

Ależ ja mam paskudny uśmiech, pomyślał Geralt, sięgając po miecz. Ależ ja mam paskudną gębę. Ależ ja paskudnie mrużę oczy. Więc tak wyglądam? Zaraza.

Ale, jak mówiłam, to nie baśń, ale życie, które sami musimy zapełniać sobie momentami szczęścia, bo na los i jego uśmiechy liczyć, jak wiesz, nie można.

- Serce to rzecz, której ty sam nie rozumiesz?
- Czasami. - odparłem. - Czasami rozumiem je dopiero po jakimś czasie. Często, gdy jest już za późno. A najczęściej wcale o nim nie pamiętam. Dlatego tak łatwo się gubię.
- To Twoje serce nie jest doskonałe - powiedziała, uśmiechając się.
[...]
- Masz rację. Nie jest doskonałe - powiedziałem. - Ale zostawia po sobie ślad. Idąc za tym śladem, mogę przejść jeszcze raz tą samą drogą. Jak po śladach zostawionych na śniegu.
- Dokąd prowadzą te ślady?
- Do samego siebie - odpowiedziałem. - Takie właśnie jest serce. Bez niego nie ma już żadnej drogi.

W czasie mojej podróży spotkałem wiele osób, które uświadomiły mi, że życie mija zbyt szybko, by warto było tracić czas na pracę tylko po to, aby dotrzymać kroku innym, by nie mieć mniej. Pracować, aby kupić dom, samochód, superciuchy. Ubrania szybko przestają być modne, dom staje się za ciasny, samochód zbyt wolny i znów musimy pracować więcej, bo trzeba kupować. Po co koncentrować się na posiadaniu, jeżeli nie mamy czasu dla tych, których kochamy? Jeśli nie starcza dnia, aby dzielić się tym, co mamy? Po co nam szybki i mocny samochód, jeżeli nie możemy uciec nim od szarości miasta i rutyny gdzieś w góry czy nad morze razem z rodziną? Oczywiście, trzeba pracować. Ale może nie aż tyle? Tutaj przekonałem się, że Europa jest zimna, bo ludzie nie są blisko siebie. Nie wymieniamy uścisków, ani uśmiechów. A gdy ktoś spojrzy na nas w metrze, uciekamy wzrokiem. Pracujemy bez większej ochoty, bo zawsze znajdzie się jakiś szef czy kolega z pracy, który działa nam na nerwy tak bardzo, że jej nienawidzimy… Wracamy do domu wykończeni. To chwila by zjeść kolację i powiedzieć swojej połowie jak bardzo jesteśmy wkurzeni z powodu tego gościa z pracy, którego nienawidzimy, no i z powodu korków, w których tkwiliśmy przez ponad godzinę. Ale było warto, nadal mamy pracę, dzięki której kupimy nowy telewizor z płaskim ekranem, czterdzieści dwa cale, w którym idealnie widać, że książę Monako nadal jest kawalerem, a Ricky Martin powiedział, że jest gejem.

Jeremy uśmiechnął się. Igor widywał lepsze uśmiechy u zwłok.

Myślę, że od pierwszej sekundy przyciągnęło mnie do niego coś innego. To coś kryło się w jego uśmiechu, znałam to, znałam cholernie dobrze. To samotność.

- A ty obiecaj, że nie będziesz nosić takich krótkich spódniczek. - Igor nie pozostał
mi dłużny.
(...) - No dobrze - powiedziałam. - Nie będę nosić krótkich. Będę nosić długie. -
Poczekałam, aż Igor uśmiechnie się z zadowoleniem i dodałam mściwie: - Z
rozcięciem...

[...] Spogląda na mnie i uśmiecha się, nasze oczy się spotykają i ja uśmiecham się do niej. Spuszcza wzrok, a ja zatrzymuję się i patrzę na nią. Podnosi wzrok i uśmiecha się jeszcze raz. [...] Stoję i patrzę na nią, po prostu patrzę patrzę patrzę. [...] a Lilly nie rozumie, co robię i dlaczego to robię, i czerwieni się i to jest piękne.

- Przez ciebie nie mogłam zasnąć - mówię mrużąc oczy.
- Że co? - Zerka przez ramię i ściąga brwi.
- Przez to pukanie.
Patrzy na mnie oczami, z których można wyczytać rozmaite emocje, i nagle zaczyna się śmiać.
- Nie pukałem. Ojciec nie wspominał ci, że dom jest nawiedzony? Tu wszędzie są demony.
- Zamknij się - mówię i przewracam oczami - Nie mogłeś spać czy co?
Odwraca się z butelką wody w ręce i kopnięciem zamyka drzwi lodówki.
- Niezupełnie. - Uśmiecha się złośliwie i splata ramiona, dzięki czemu znowu widzę jego tatuaż. - Miałem nadzieję, że się obudzisz i odpukasz.
- Przepraszam - bąkam - Nie byłam w nastroju na komunikowanie się z tobą przez ścianę o czwartej nad ranem.

Pewna legenda opowiada o ptaku, który śpiewa jedynie raz w życiu, piękniej niż jakiekolwiek stworzenie na Ziemi. Z chwilą, gdy opuści rodzinne gniazdo, zaczyna szukać ciernistego drzewa i nie spocznie, dopóki go nie znajdzie. A wtedy, wyśpiewując pośród okrutnych gałęzi, nadziewa się na najdłuższy, najostrzejszy cierń. Konając wznosi się ponad swój ból, żeby prześcignąć w radosnym trelu słowika i skowrona. Jedną najświetniejszą pieśnią za cenę życia. Cały świat zamiera, aby go wysłuchać, uśmiecha się nawet Bóg w Niebie. Bo to, co najlepsze, trzeba okupić ogromnym cierpieniem... Przynajmniej tak głosi legenda.

Uśmiechnąłem się do jednego ze strażników. Nie odpowiedział mi uśmiechem. Wiadoma rzecz, z bezpieczeństwem nie ma żartów.

Zach pociągnął mnie za róg w cichą boczną uliczkę.
- Jak tam, podłożyłaś ostatnio jakąś nową pluskwę?- zapytał.
Mówił z błyskiem w oku, ale ja nie mogłam się roześmiać. Nie mogłam nawet mówić. Cisza pulsowała między nami jak dudnienie oddalającej się orkiestry.
- Tak dla twojej informacji, Dziewczyno z Gallagher - szepnął. - Zamierzam cię teraz pocałować.
Po raz pierwszy od wielu miesięcy przestałam myśleć o swojej misji, przykrywce czy przyjaciółkach. Przestałam w ogóle myśleć. Poczułam jego ciepłe ręce na karku; zanurzył palce w moich włosach, a kiedy się nachylał, przekrzywił lekko głowę. Zamknęłam oczy.
I nagle usłyszałam:
- O Boże! Cammie, to ty?
Zach zaklął paskudnie i odsunął się ode mnie. (Wątpię jednak, żeby DeeDee znała perskie przekleństwa). Na rynku zrobiło się znacznie głośniej niż jeszcze kilka sekund temu, a ja wiedziałam, że zostałam wyrwana z transu. Chwila minęła bezpowrotnie.
Zach nachylał się, żeby mnie pocałować. Prawie pozwoliłam mu się pocałować!
- Cześć, Cammie - powiedziała DeeDee. Uściskała mnie i uśmiechnęła się do Zacha.
- Tak się cieszę, że was widzę!
Josh stał trzy metry dalej, ale się nie przywitał. Rozdałam w życiu zbyt wiele kopniaków, żeby nie wiedzieć, kiedy ktoś cierpi.
Odsunęłam się od Zacha, jakby dzięki temu Joshowi miało być łatwiej zapomnieć o tym, co właśnie zobaczył, ale nagle zauważyłam odbicie w szybie za moimi plecami
- odbicie Josha - i już wiedziałam, że Zach musiał go widzieć wcześniej. W głowie natychmiast zaroiło mi się od pytań: Czy to dlatego próbował mnie pocałować?

Szaleństwo. Nikt mi się nie może oprzeć. Pan Ibrahim dał mi broń absolutną. Cały świat bombarduję uśmiechami. Nikt nie traktuje mnie już jak psa.

Żyj tak, by twój trup uśmiechał się w trumnie!

Ponieważ na jego ustach wciąż widniał uśmiech, domyśliłam się, że nie doszło
do żadnej jatki. Miałam nadzieję, że odgłosy rąbania mojej matki siekierą nie
wprawiły by go w tak dobry humor.

Szczęśliwym jest się wtedy, gdy kładziesz się jak najwcześniej spać tylko dlatego, że nie możesz się doczekać kolejnego poranka. Gdy uśmiechasz się głupio nawet do filiżanki popołudniowej herbaty. Kiedy splątane słuchawki, nie są w stanie wyprowadzić Cię z równowagi. I nie potrzebujesz zjeść tabliczki czekolady bo wystarczy Ci przelotny uśmiech jednego z obcych przechodniów.

Kieran potarł sobie uszy.
- Nie krwawię? Jestem ślepy?
- Nie chciałeś powiedzieć głuchy? - wychrypiałam.
- Nie - uśmiechnął się półgębkiem. - Wrzeszczysz tak głośno, że można więcej niż ogłuchnąć.