Zach pociągnął mnie za róg w cichą boczną uliczkę.
- Jak tam, podłożyłaś ostatnio jakąś nową pluskwę?- zapytał.
Mówił z błyskiem w oku, ale ja nie mogłam się roześmiać. Nie mogłam nawet mówić. Cisza pulsowała między nami jak dudnienie oddalającej się orkiestry.
- Tak dla twojej informacji, Dziewczyno z Gallagher - szepnął. - Zamierzam cię teraz pocałować.
Po raz pierwszy od wielu miesięcy przestałam myśleć o swojej misji, przykrywce czy przyjaciółkach. Przestałam w ogóle myśleć. Poczułam jego ciepłe ręce na karku; zanurzył palce w moich włosach, a kiedy się nachylał, przekrzywił lekko głowę. Zamknęłam oczy.
I nagle usłyszałam:
- O Boże! Cammie, to ty?
Zach zaklął paskudnie i odsunął się ode mnie. (Wątpię jednak, żeby DeeDee znała perskie przekleństwa). Na rynku zrobiło się znacznie głośniej niż jeszcze kilka sekund temu, a ja wiedziałam, że zostałam wyrwana z transu. Chwila minęła bezpowrotnie.
Zach nachylał się, żeby mnie pocałować. Prawie pozwoliłam mu się pocałować!
- Cześć, Cammie - powiedziała DeeDee. Uściskała mnie i uśmiechnęła się do Zacha.
- Tak się cieszę, że was widzę!
Josh stał trzy metry dalej, ale się nie przywitał. Rozdałam w życiu zbyt wiele kopniaków, żeby nie wiedzieć, kiedy ktoś cierpi.
Odsunęłam się od Zacha, jakby dzięki temu Joshowi miało być łatwiej zapomnieć o tym, co właśnie zobaczył, ale nagle zauważyłam odbicie w szybie za moimi plecami
- odbicie Josha - i już wiedziałam, że Zach musiał go widzieć wcześniej. W głowie natychmiast zaroiło mi się od pytań: Czy to dlatego próbował mnie pocałować?
