Alexandra Adornetto cytaty

Niektórzy mówią, że i tak nie mamy wpływu na to w kim się zakochujemy - to miłość wybiera nas. Zdarza się i tak, że oddajemy serce komuś, kto jest zupełnym zaprzeczeniem tego, czego - jak nam się wydawało - szukaliśmy w drugim człowieku.

Przyszłości nie należy się bać. Należy stawiać jej czoło.

To chyba w ludziach najsmutniejsze - ich najważniejsze myśli i uczucia często umykają niewypowiedziane i mało kto umie je właściwie odczytać.

Nigdy nie jest za późno [...] Zawsze trzeba mieć nadzieję.

- Widziałaś już jakieś ciacha
- Nie- powiedziałam- w stołówce widziałam tylko batoniki.

Są rzeczy, które na zawsze pozostaną poza ludzką zdolnością pojmowania.

W jej twarzy ujrzałem anioła
W oczach odbicie swe
Nie różniło nas nic, mnie i jej
Oboje złączył kłamstwa grzech

On był mi przyjacielem
On był przyszłością mą
Początkiem, końcem, przeznaczeniem
Z nim swój na wieki złączę los

Gdyby nasz Ojciec naprawiał każde zło, nikt nie uczyłby się na błędach

Zakochany mężczyzna potrafi dokonywać niezwykłych rzeczy

Z oceanu błogiej nicości trafiłam wprost na rozpędzoną karuzelę wrażeń.

Jednym z najbardziej niezrozumiałych dla mnie ludzkich określeń było słowo miłość. Tak wiele znaczeń związanych z tym jednym słówkiem! (...) Czy dla wyrażania najgłębszych emocji nie powinno istnieć inne, osobne pojęcie?

- Masz już jakis pomysł na to, z kim chciałabyś pójść? - Molly szturchnęła mnie znacząco.
- Jeszcze nie. - Nie chciałam rostrząsać tej kwestii. - A ty?
- No więc - Molly ściszyła głos - Casey powiedział Taylah, że słyszał jak Josh Crosby mówi Aaronowi Whitemanowu, że Rayan Robertson zastanawia się, czy mnie zaprosić!

Wiele, o wiele już temu lat
Nad brzegiem, gdzie ocean grzmi
Żyła dziewczyna, jak wonny kwiat
Imię jej było Annabell Lee.
Jam w tym dziewczęciu miał cały świat
A sam znów światem byłem jej
Oboje dziećmi byliśmy tam
Nad brzegiem, gdzie ocean grzmi
Lecz jak my się kochali, snadź nie kocha Bóg sam
Ja i moja Annabell Lee
Taką miłością, że z niebieskich bram
Seraf zazdrościł mnie i jej
I to był powód, że ach, dawno już
Nad brzegiem, gdzie ocean grzmi
Wiatr zawiał z chmury i pęd wściekły burz
Uniósł piękną Annabell Lee
Że jej niebieski krewny, anioł stróż
Przyszedł i zabrał ją mi
Aby ją zamknąć w grób na wieki już
Nad brzegiem, gdzie ocean grzmi
Anioł, co w pół tak szczęśliwe wiódł dnie
Zazdrościł szczęścia - mnie i jej
Tak, to był powód (jak każdy to wie)
Nad brzegiem, gdzie ocean grzmi
Że wiatr przeleciał w ciemnej nocy mgle
Porywając, zabijając moją Annabell Lee
Lecz uczuć naszych nie przemogło nic
I wielu starszych ode mnie i jej
Wielu mądrzejszych - kochało snadź mniej
Ani niebieskie duchy jasnych lic
Ani szatan pod morzem, co grzmi
Nie oddalą śmierci falą mej duszy od jej
Mojej pięknej Annabell Lee.
Księżyc błyśnie zza mgły
Wnet obiegną mnie sny
O mojej pięknej Annabell Lee
Gwiazd rozświecą się skry
Z nich mi jasny wzrok lśni
Mojej pięknej Annabell Lee
Co noc czuwam tak tam
Przy jej boku wciąż trwam
Mej błogiej, mej drogiej,
Którą jedną tu znam
Na brzegu, gdzie ocean grzmi
Na jej grobie nad morzem, co grzmi.