William Shakespeare cytaty

Pójdę za tobą; z piekła niebo zrobię,
Choć ukochana dłoń zamknie mnie w grobie.

Niech będzie, co będzie; czas wszystko równo w swym unosi pędzie

Czymże jest człowiek, jeżeli najwyższym/
Jego zadaniem i dobrem na ziemi/
Jest tylko spanie i jadło? Bydlęciem,
Szczerym bydlęciem.

Prawda, jak pies, musi iść do budy, wygnana batem, podczas gdy kłamliwa Pani Suka może wylegiwać się przy kominku i cuchnąć.

Idźmy i szydźmy z świata jasnym czołem: fałsz serca i fałsz lic muszą iść społem

Z niczego może być tylko nic

Przestań narzekać, na co nie masz rady,
Lecz szukaj rady w tym, na co narzekasz.

Tak, bracie, płomień spędza się płomieniem,
Ból dawny nowym leczy się cierpieniem(…)

Co żyje, musi umrzeć; dziś tu gości, A jutro, w progi przechodzi wieczności; To pospolita rzecz!

"Nasz smutek będzie dla nas kiedyś
miłym wspomnieniem.

Śmierć co wyssała miód twego, wdzięków twoich zatrzeć nie zdołała jeszcze

Być uczciwym w dziejach tego świata na jedno wychodzi, co być wybranym między tysiącami.

Od chwili tej aż do końca świata, w pamięci ludzkiej będziemy żyć: my, wybrańców garść, kompania braci. Kto dziś wespół ze mną krew przeleje, ten mi bratem.

Miłość pociesza jak słońce po deszczu.

Chociaż, żeby prawdę powiedzieć, rozum z miłością rzadko chodzą w parze w dzisiejszych czasach.

Najlepszych ludzi uformowało naprawianie własnych błędów

Jesteśmy z tego samego materiału co nasze sny

Tu sobie stałą założę siedzibę Gdy z tego ciała znużonego światem otrząsnę jarzmo gwiazd zawistnych. Oczy spojrzyjcie po raz ostatni, Ramiona po raz ostatni zegnijcie się w uścisk A wy po dwoje tchu zapieczętujcie pocałowaniem akt sojuszu ze śmiercią

O Boże! ja bym mógł być zamknięty w łupinie orzecha i jeszcze bym się sądził panem niezmierzonej przestrzeni, gdybym tylko złych snów nie miewał.

Cudowna jest głupota tego świata! Kiedy nasz los niedomaga - często zresztą skutkiem naszych własnych nadużyć - winimy za niepowodzenia słońce, księżyc i gwiazdy: tak jakby człowiek był nędznikiem z konieczności, głupcem z wyroku niebios, łotrem, złodziejem i zdrajcą za sprawą obrotów sfer, pijakiem, kłamcą i rozpustnikiem z racji niezwalczonego wpływu planet; tak jakby całe nasze zło brało się z boskiego dopustu. Godny podziwu wykręt łajdaczącego się człowieka - obarczać gwiazdy odpowiedzialnością za własną koźlą naturę!