Jodi Picoult cytaty

Człowiek dorasta w chwili, gdy przestaje liczyć na najlepsze i zaczyna oczekiwać najgorszego.

W świecie pełnym ludzi człowiek może czuć się ogromnie samotny.

Miłość, jeśli ktoś mnie spyta, jest najgorszym narkotykiem na świecie. Robi z nas ludzi, którymi nie jesteśmy. W jednej chwili zwala nas z nóg, a w następnej dodaje skrzydeł. Nie pozwala odwrócić od siebie uwagi.

Być matką to nie tylko urodzić dziecko. To także uczestniczyć w jego życiu.

Tutaj nie chodzi o bycie czyjąś własnością ani o wyznaczanie granic. Tutaj się daje, daje z siebie, aż nie zostanie już nic- a gdy to nastąpi, wtedy gdzieś na samym dnie odkrywa się jeszcze odrobinę.

Miarą skarbu jest jego wartość w potrzebie.

Nie ma jednej prawdy. Istnieje tylko to, co postrzegamy jako prawdę.

(...) Odejść od kogoś można tylko wtedy, kiedy ten ktoś ci na to pozwoli. A ja nie wypuszczę cię z rąk. Może w tej chwili tak to wygląda, może jeszcze przez jakiś czas nic się nie zmieni, ale w końcu zobaczysz, że odchodząc ode mnie, zatoczyłaś wielkie koło. A kiedy wrócisz już do punktu wyjścia, ja będę tam na ciebie czekał.

Wiesz to tak, jakbyś oddała całe swoje ciało i serce jakiejś osobie, aż nie zostałoby Ci już nic do ofiarowania... i nagle okazało się, że wcale nie tego było jej trzeba.

Ból ukochanej osoby bywa gorszy, niż gdy sami go doświadczamy.

Nigdy nie wiadomo, co na człowieka spadnie. Zamykasz drzwi, a wiatr i tak wciska się przez okno...

Bóg byłby przerażony niektórymi aktami, dokonywanymi w Jego imieniu

- Widział pan cyrkowców chodzących po linie? Taki facet chce, żeby wszyscy myśleli, że jest wielkim artystą, ale przecież wyraźnie widać, że tak naprawdę marzy tylko o jednym: dotrzeć na drugi konie liny. Rodzic wyglądą tak samo. [123]

Najczęściej właśnie wtedy, gdy jesteśmy przekonani, że pewnie trzymamy nasze życie na wodzy, ono nam się niespodziewanie wymyka spod kontroli.

W życiu nie ma cudownych lekarstw. Jest tylko długie, mozolne wyłażenie z dziury, którą człowiek sam sobie wykopał.

Na świecie jest taki ogrom cierpienia (...). Jak to możliwe, że niektórzy z nas mają w ogóle siłę wstawać rano z łóżka

Jeżeli chcesz się naprawdę dowiedzieć, co czyni człowieka mordercą, zastanów się, co ciebie mogłoby skłonić do zabicia drugiego człowieka.

Jego pocałunek jest jak snuta szeptem opowieść, a smakuje solą i winem. Nie ma między nami ani chwili zawahania, nie musimy się uczyć siebie od nowa, nie musimy dopasowywać po tej długiej nieobecności; nasze ciała poruszają się same, kierowane nieomylną pamięcią. On wypisuje moje imie na mojej szyi. Przytula mnie tak mocno, tak ściśle, że blizny po dawnych zastarzałych ranach kurczą się i rozpływają, łączą zamiast dzielić.

Gdy dwoje ludzi się kocha, ich ciała zestrajają się ze sobą jak w tańcu o ściśle ustalonej choreografii: ręka położona na biodrze, muśnięcie palcami włosów, szybki pocałunek, oderwanie ust, dłuższy pocałunek, dłoń wsuwająca się pod koszulę. To rutyna, ale nie w negatywnym znaczeniu tego słowa. Jeden człowiek zestraja się z drugim, i dlatego, gdy się jest tak długo z jakimś facetem, podczas pocałunku nie zderzacie się nosami, zębami czy łokciami.

Uważaj na życzenia... Mogą się urzeczywistnić.