Jennifer Niven cytaty

We do not remember days, we remember moments.

Byłaś pod każdym względem wszystkim, czym można być. [...] Gdyby ktokolwiek mógł mnie uratować, byłabyś to Ty.

- (...)Uważasz, że istnieje coś takiego jak idealny dzień?
- Co takiego?
- Idealny dzień. Od rana do nocy. Kiedy nie dzieje się nic okropnego, smutnego ani zwyczajnego. Uważasz, że to możliwe?
- Nie wiem.
- A przeżyłaś taki dzień?
- Nie
- Ja też nie. Ale nadal go szukam.

Największym problemem ludzi jest to, że zapominają, iż najczęściej liczą się właśnie drobiazgi.

To, że umarli, nie znaczy, że muszą być dla nas zupełnie martwi.

... odczuwanie przykrości to strata czasu. Trzeba tak przeżywać życie, żeby nie musieć za nic przepraszać. Najłatwiej jest od początku postępować właściwie, wtedy nie ma czego się wstydzić i za co przepraszać.

- Theodore Finch, poszukiwacz Wielkiego Potwierdzenia. [...]
- Nie wiem, co to znaczy.
- To znaczy chcieć istnieć, chcieć coś znaczyć, chcieć umrzeć - jeśli się umierać musi - godnie, głośno, słowem... zostać.

- Nie jesteś sam - mówi. Już chcę mu powiedzieć: "Tak się składa, że jestem, i na tym między innymi polega problem. Wszyscy jesteśmy sami, uwięzieni w naszych ciałach i umysłach, a wszelkie towarzystwo, jakie mamy w tym życiu, to powierzchowna i przelotna sprawa".

Dlatego właśnie lepiej udawać, że jest się taką samą osobą jak wszyscy, chociaż w głębi duszy człowiek wie, że jest inny.

Miasto z góry lepiej się prezentuje, ludzie wydają się ładniejsi, a najgorsi wyglądają niemalże na dobrych.

Jesteś wszystkimi kolorami jednocześnie, w największej ich jaskrawości.

- Nigdy nie miałem bliskiego przyjaciela. Jak to jest mieć kogoś takiego?
- Nie wiem. Chyba chodzi o to, że możesz być zawsze sobą. Pokazać swoją najlepszą i najgorszą stronę a przyjaciel i tak Cię będzie kochał.

Nie odkładaj na jutro tego, co możesz zrobić już dzisiaj (...) Tylko teraźniejszość jest pewna.

Theodore Finch - żyłem. Paliłem się jasno. A potem umarłem, ale nie naprawdę. Bo ktoś taki jak ja nie może umrzeć niczym inni.

Płynę, cała w złocie, już nieuczepiona dna. Czuję, jak rodzi się we mnie tysiąc zdolności.

A gdyby życie też mogłoby być takie? Same szczęśliwe elementy, nic strasznego, nic nawet odrobinę nieprzyjemnego. Może moglibyśmy wyciąć to, co złe i zostawić tylko dobro?

Ona jest tlenem, wodorem, azotem, wapniem i fosforem.

Przekonałem się na własnej skórze, że lepiej nie ujawniać swoich prawdziwych myśli. Kiedy milczysz, zakładają, że o niczym nie myślisz, widzą tylko to, co sam im pokazujesz.

Ponieważ ludzie lubią, kiedy się udaje. Tak jest dla nich lepiej.

Nie wiesz, jak to jest. Zupełnie, jakby tkwił we mnie mały wściekły człowieczek. Czuję, że próbuje się wydostać. Biega dookoła, bo rośnie coraz większy, zaczyna zajmować mi płuca, klatkę piersiową, gardło, a ja go wpycham z powrotem. Nie chcę, żeby wydostawał się na powierzchnię. Nie mogę go wypuścić. [...] Bo go nienawidzę. On nie jest mną, ale we mnie siedzi i nie chce dać mi spokoju.