Odkryj mądrość Romy Ligockiej: Inspirujące cytaty, które zostają w sercu ❤️

Szukasz cytatów Romy Ligockiej, które poruszą Twoją duszę i skłonią do refleksji? Doskonale trafiłeś! Zanurz się w świecie jej myśli, pełnym głębi, mądrości i niezwykłej wrażliwości. 🧐

Roma Ligocka, to nie tylko autorka wstrząsających wspomnień z dzieciństwa, ale również mistrzyni słowa, która potrafiła uchwycić esencję ludzkich doświadczeń. Jej słowa, to złote myśli pełne przemyśleń o życiu, miłości, samotności i poszukiwaniu sensu. Twórczość Romy Ligockiej to nie tylko sentencje warte zapamiętania, ale także odzwierciedlenie bogatego wnętrza. To zapiski pełne życiowej mądrości, która płynie z głębi serca.

Ligocka, to postać niezwykle barwna i intrygująca. Jej aforyzmy to często zaskakujące, ale zawsze trafne spostrzeżenia dotyczące ludzkiej natury. Inspirujące słowa Romy Ligockiej to coś więcej niż zbiór fraz - to zaproszenie do dialogu z samym sobą i światem. Jej twórczość obejmuje szerokie spektrum zagadnień, od relacji międzyludzkich po rozważania natury egzystencjalnej, a jej myśli dotykają uniwersalnych prawd, z którymi każdy z nas może się utożsamić. Jej znane i najlepsze cytaty, które znajdziesz na naszej stronie, to prawdziwa uczta dla ducha. To nie tylko zbiór fraz, ale również prawdziwe lekcje życia, podane w sposób, który z łatwością trafia do serca.

Czy jesteś gotów na podróż przez mądrość Romy Ligockiej? Daj się porwać jej cytatom i odkryj, jak wiele inspiracji i refleksji może Ci dać! Zapraszamy Cię do zagłębienia się w ten niezwykły świat słów. Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Nie czekaj, zanurz się w jej myślach i odnajdź w nich własne odbicie. Zapraszamy! 😉



Znalezionych cytatów Roma Ligocka: 7
Roma Ligocka - zobacz cytat

Powiadają, że starość nie chroni przed miłością, ale miłość chroni przed starością.

Są pośród nas ludzie, którzy uważają, że jesteśmy na świecie po to, aby pomagać innym. Są również ci, którzy nie umieją pomóc nawet samym sobie.

Nie bądźmy nigdy tłumem. Nie krzyczmy, kiedy krzyczą inni.

Myślę, że tak naprawdę chciałabym być drzewem. Drzewo na szczęście nie jest istotą tak kruchą jak człowiek. Niestraszne mu pory roku. Nie lęka się byle wichury. Drzewo istnieje dla siebie samego- nikt nie jest mu potrzebny, za nikim nie tęskni. Chciałabym być pięknym drzewem, mieć długie gałęzie, sięgające do jasnego, czystego nieba. Mieć mnóstwo liści igrających zwiewnie na majowym wietrze. I mieć korzenie. Silne, mocno rozrośnięte korzenie, ukryte głęboko pod ziemią. Być drzewem, którego nie można przesadzić, a które i ściąć niełatwo.

Trzeba umieć milczeć o tym samym, a nie tylko o tym samym mówić.

Między mną a książką musi wytworzyć się ten specjalny rodzaj porozumienia, więzi - intymności nawet.
A jeśli się nie pojawi, czytać nie warto.

Jest jakaś powściągliwość w ludziach nieśmiałych - oni już niczego udawać nie muszą, są tylko tacy, jacy wszyscy jesteśmy naprawdę - bezbronni i nadzy. Więc myślę sobie, że jeżeli piekło wybrukowane jest krzykiem, próżnością i jazgotem udawaczy, to droga do nieba zarezerwowana być musi dla ludzi nieśmiałych. no bo czy można sobie wyobrazić bezczelnego anioła?
Polityka prywatności