Edward Stachura: Cytaty, które na zawsze zmienią Twoje spojrzenie na świat
Cytaty Edwarda Stachury to skarbnica mądrości i refleksji, prawdziwy kalejdoskop emocji zamknięty w krótkich, lecz niezwykle wymownych zdaniach. Każdy znajdzie tu coś dla siebie – od sentencji o miłości i samotności po aforyzmy o życiu i przemijaniu. To zbiór inspirujących słów, które skłonią Cię do głębszego zastanowienia się nad sensem egzystencji.
Edward Stachura, postać niezwykle barwna i kontrowersyjna, pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki. Jego twórczość, nacechowana melancholią i poszukiwaniem sensu, zyskała sobie rzesze wiernych czytelników. Myśli Stachury, często pozornie proste, kryją w sobie głęboką prawdę o ludzkiej naturze i złożoności świata. To właśnie te znane cytaty Edwarda Stachury sprawiają, że jego twórczość jest tak ponadczasowa.
W jego słowach odnajdziesz zarówno gorzki smak samotności, jak i słodką nutę miłości. Inspirujące słowa Edwarda Stachury dotykają wielu aspektów ludzkiego życia, odnajdując piękno w prostocie i melancholii. To złote myśli Stachury, które pozostają w pamięci na długo po lekturze. Czytając je, możesz odczuć jego osobisty ból, rozpacz, ale także niezwykłą siłę i determinację. Zrozumiesz, dlaczego jego cytatami się fascynujemy.
Warto przypomnieć, że Edward Stachura był autorem licznych wierszy, powieści i opowiadań. Jego twórczość, pełna metafor i symboli, oddaje niezwykłą wrażliwość autora. Cytaty te, wybrane z różnych okresów jego życia, stanowią esencję jego filozofii i postrzegania świata. To najlepsze cytaty Edwarda Stachury, wybrane z myślą o Tobie. 😉
Zanurz się w świecie słów Edwarda Stachury i pozwól im wpłynąć na Twoje życie. Odkryj moc jego sentencji i aforyzmów. Zapraszamy do lektury! Odkryj moc słów Edwarda Stachury i pozwól im wpłynąć na Twoje życie. 💖
Edward Stachura 43 cytaty do odkrycia
Minęło kilka dni, jak piszą powieściopisarze. I tak to jednym zdaniem załatwiają się z kilkoma dniami, których to dni, jakiekolwiek by one były, bezbarwne, puste, bezmiłosne, jeśli to jest w ogóle możliwe, nie można załatwiać jednym zdaniem, jednym pociągnięciem, drobnym ruchem ręki, lekkim wdzięcznym gestem, jakby łapiąc wpół kota z podłogi i sadzając go sobie na kolana. Ja, czyż inaczej czynię? Ale mnie przynajmniej śmieszy takie zdanie: minęło kilka dni. Nie mówiąc o tym, że boli mnie to, ubliża mi straszliwie. Bo to tak wygląda, że, oto minęło kilka dni. Jakby nigdy nic. Jakby batem strzelił. Jakby pestkę wypluł. A ja przez te kilka dni, ech, Gałązko Jabłoni i wy, straszliwe manowce, ja przez te kilka dni ileż razy konałem, umierałem i zmartwychwstawałem, ileż roboty zrobiłem na zrębie, ileż potu ze mnie wyciekło, ileż tysięcy myśli przeszło przez moją głowę smugą światła jasną łagodną lub straszliwą nawałniczą ciemną smugą cienia, pętając mi czoło czarnosiną wstążką lub wprost dziurawiąc, lub trepanując mi klekoczącą czaszkę, ileż razy, mówię, przez te kilka dni umierałem i zmartwychwstawałem, i znowu padałem na pysk, i z- padłych- na- pysk wstawałem, i ulatywałem w dziedziny błękitu, i znów zapadałem w dół głębokości, tonąłem w toni, to znów stałem pięknie na grzbiecie fali jak piana, jak zwycięski śmiech, i znowu w dół, i w górę, i tak dalej, i tak dalej. Minęło kilka dni. I piszę to zdanie, nie lekkim ruchem ręki, drobnym miłym gestem, jakby się łapało wpół kota z podłogi i sadzało go sobie na kolana. Piszę to zdanie, "minęło kilka dni", z bólem wielkim, z rozpaczą, bo nie mam sił, żeby te kilka dni, dokładnie, pięknie i straszliwie, tak jak są tego godne, opisać. Nie ma po prostu sił ten, który to tutaj wyznaje.
Chciał dla mnie dobrze. Ale wyszło inaczej. Wyszło na moje. I to jest zawsze lepiej, choćby było najgorzej.
Miłość jest spontanicznym, bezinteresownym czynieniem miłości, tak, jak słońce jest spontanicznym, bezinteresownym promieniowaniem słoneczności.(...) Słońce jest słońcem w świecie jasności, miłość jest słońcem w świecie ciemności.
Było jakoś tak niesamowicie uroczyście. Fantastycznie solennie. Chwila, chwila i miejsce, chwila, miejsce i czas były na złożenie jakiegoś przyrzeczenia. Co też uczyniłem. Przyrzekłem sobie, ja, Janek Pradera, włóczęga i były student, trzy lata archeologii słowiańskiej, uczestnik wielu bójek ulicznych, wielokrotnie ranny, ścigany ongiś niesłusznie, jak się później okazało, przez władzę ludową, ścigany ciągle i niesłusznie, jak się na pewno kiedyś okaże, przez mgłę, ten dym ten dym, tę mgłę tę mgłę, człowiek zwinny jak guma, twardy jak stal i kruchy, kruchutki, kruchuteńki jak szkło; przyrzekłem sobie ja, że nie dam się pognębić, że nie dam pognębić siebie takiego, jaki jestem: zakochany, niewymownie, niewypowiedzianie przepięknie w tobie zakochany, dziewczynko najmilsza, Gałązko Jabłoni życia mojego mglistego. I niech sobie będą wszyscy mądrzy ze swoimi rozumami, a ja z moją miłością niech sobie będę głupi
Rozdzierający jak tygrysa pazur antylopy plecy - jest smutek człowieczy.
Nie jestem zatwardziałym urazowcem. Tyle że po każdym urazie serce jest mniej spontaniczne dla danej osoby i to jest chyba naturalne.
Byłem buntownikiem łagodnym, najłagodniejszym z możliwych, ale krańcowym. Poszedłem do końca. Czy za daleko? Chciałem unieść wszystkie nieszczęścia świata ludzi. I zwariowałem
