Ja, które się ciągle zmienia, to ja, które żyje.
Czas ciąży ludziom swym nadmiarem.
Kobiety od wieków służą mężczyznom za lustra, posiadające magiczną i cudowną moc odbijania ich postaci w dwukrotnym powiększeniu.
Przeszłość każdego człowieka jest w nim zamknięta jak karty książki, którą on zna na pamięć, a przyjaciele mogą przeczytać tylko tytuł.
Ludzie autentyczni najpełniej istnieją w samotności. Nie znoszą iluminacji, podwojenia. Ciskają swoje ledwie namalowane portrety, odwrócone twarzą do ziemi.
Znów owinęłam się szczelnie w swoją własną osobowość.
Dlatego nie lubię luster, które pokazują moją prawdziwą twarz. Kiedy jestem sama, często spadam w pustkę. Muszę ostrożnie stawiać stopy, żeby nie spaść z krawędzi świata w nicość. Muszę uderzać ręką w jakieś twarde drzwi, żeby przywołać się z powrotem do ciała.
