Cytaty o usmiechu

Uśmiech psa znajduje się w jego ogonie.

Uśmiech skraca dystans rodzącej się miłości.

Uśmiech to cała prawda smutku.

Uśmiech to cząstka słowa. Podaruję ci tylko jeden, a ty zrozumiesz wszystko.

Uśmiech to iskierka Bożej miłości.

Uśmiech to najkrótsza droga do wszelkiego porozumienia.

Uśmiech to pół pocałunku.

Uśmiech to skrzywienie, które wszystko prostuje.

Uśmiech wędruje daleko.

Uśmiechnij się! Jutro możesz nie mieć zębów.

Uśmiechnij się! To łatwiejsze niż tłumaczenie komuś dlaczego jesteś smutny.

Uśmiechy ładnej niewiasty są łzami portmonetki.

Więcej czyni jeden uśmiech niż trzy uderzenia pięścią. A i – hałasu nie ma, i ręka nie boli, i mebel się nie niszczy, i medale nie brzęczą.

Z kącików uśmiechów można obliczyć rozpiętość wolności.

Z uśmiechem na twarzy człowiek podwaja swoje możliwości.

Życie daje Ci kopniaka, a potem z uśmiechem pyta czy nie za mocno bolało.

Życie jak jesień...
coś w nim z blasków lata,
Z uśmiechów słońca
przez mgły i szarugi,
Z złotawych blasków
wśród szarego świata,
Z kwiatów, co nigdy
nie kwitną raz drugi...

- Chcę być tym przyjacielem, w którym się beznadziejnie zakochasz. Tym, którego weźmiesz w ramiona i do swojego łóżka, i do osobistego świata w swojej głowie. Takim przyjacielem chcę być - mówi. - Takim, który zapamięta rzeczy, które mówisz, i kształt twoich ust, kiedy je mówisz. Chcę znać każdą krzywiznę, każdy pieg, każde drżenie twojego ciała, Julio [...] Chcę wiedzieć, gdzie cię dotykać - mówi - Chcę wiedzieć, jak cię dotykać. Chcę wiedzieć, jak cię przekonać, żebyś stworzyła uśmiech tylko dla mnie. [...] - Chcę być twoim przyjacielem - mówi - Chcę być twoim najlepszym przyjacielem.

- Musimy być razem - nalegał.
- Dlaczego?- spytałam miękko.
Usłyszał, choć gniewne podmuchy wiatru zagłuszyły moje słowa.
- Bo cię pragnę.
Posłałam mu smutny uśmiech, zastanawiając się, czy spotkamy się jeszcze w krainie zmarłych.
- Zła odpowiedź - odparłam.
(...)
Spojrzałam mu w oczy.
- Zawsze będe cię kochać - szepnęłam, po czym wbiłam ostrze w jego pierś.(...) Dymitr przestał walczyć. Patrzył na mnie z niedowierzaniem, otworzył usta, prawie się uśmiechnął, chociaż widziałam ból na jego twarzy.
- Ja powinienem był to powiedzieć... - wyszeptał

- Co robisz w niedzielny wieczór?- zapytał z uśmiechem. Prychnęłam. Niechcący.
- Zapraszasz na kolację?
- Hardziejesz. Podoba mi się to, Aniele.
- Nie interesuje mnie, co ci się podoba. Nigdzie z tobą nie pójdę. Na żadną randkę. Zaraz, zaraz, nazwałeś mnie ANIOŁEM?
- Bo co?
- Bo mi się to nie podoba.
Uśmiechnął się. - Trudno, tak zostanie.