(...)Pewien człowiek, skazany na śmierć, na godzinę przed straceniem mówi(czy też myśli), że gdyby mu wypadło żyć gdzieś na wyżynie, że tylko dwie stopy się zmieszczą - a dookoła będą przepaść, ocean, wieczny mrok, wieczna samotność i wieczna burza - i, że ma tak pozostawać, stojąc na kwadratowym łokciu przestrzeni, całe życie, tysiąc lat, wieczność - to lepiej tak żyć niźli zaraz umrzeć!Byle żyć, żyć i żyć!Jakkolwiek byle żyć!
