- Wierzysz w cuda, Tom? W przeznaczenie? - zapytała, a on zaśmiał się kpiąco.
- Zależy, co ma być tym cudem - powiedział jakby od niechcenia.
- To, że ja i Bradin znaleźliśmy siebie, mimo że nigdy nie powinniśmy się spotkać. To, że czasami zdaje mi się, że to, co jest między nami, rozumiemy tylko my, bo tylko my jesteśmy w stanie to poczuć. To, że uwielbiam wsłuchiwać się w rytm jego serca, gdy zasypiam na jego ramieniu. Ten dziwny dreszcz za każdym razem, kiedy ktoś w pomieszczeniu wymówi jego imię. To, że tak bardzo go teraz potrzebuję, mimo że mnie zranił.
- To nie żaden cud, tylko miłość - rzucił niewzruszony.
- A to nie to samo, Tom?
