"Jim czatował na nas przy Złotych Wrotach i zgrzytał zębami.<br> - A co z ledwie, ledwie zwycięstwem?<br> - Mówiłeś, że mamy być nieudolni! Patrz, nawet nie dotknęłam miecza. Rąbnęłam gościa głową, jak ulicznik.<br> - Zaatakował cię mężczyzna z mieczem, a ty go rozbroiłaś i obaliłaś w ciągu dwóch sekund! – popatrzył na Currana, który wzruszył ramionami.<br> - Nie moja wina, że nie umiał się przewracać.<br> Jim przeniósł surowe spojrzenie na Dali.<br> - Co to, u diabła, miało być?<br> - Szkarłatne Szczęki Śmierci.<br> - Kiedy zamierzałaś mnie poinformować, że łamiesz ludzi jak zapałki?<br> - Mówiłam, że rzucam klątwy.<br> - Mówiłaś, że nie działają!<br> - Mówiłam, że nie zawsze działają. Ta najwyraźniej zadziałała. – Dalia zmarszczyła czoło – Zresztą nie rzucałam ich nigdy na żywych przeciwników. To był wypadek.<br> Jim spiorunował nas wzrokiem. Podkładka pękła mu w dłoniach. Odwrócił się na pięcie i odszedł, tupiąc.<br> - Chyba zraniliśmy jego uczucia – skwitowała Dali, odprowadzając Jima spojrzeniem, po czym ruszyła za nim.<br> - Co, do cholery, miałem zrobić, złapać tego bizo- nołaka, żeby nie upadł? Prychnął Curran." - Ilona Andrews