Praca tworzy zaporę przeciwko smutkowi.
Prószy śnieg płatkami, smutno, gdy jesteśmy w duszy sami. Smutniej jeszcze, gdy trzeba iść drogą i nie widzieć prócz nieba nikogo. A najsmutniej, gdy droga daleka i nikt na końcu, prócz Boga, na nas nie czeka.
Przyjaźń powiększa szczęście i pomniejsza nieszczęście, podwajając naszą radość, dzieląc na pół smutek.
Radości i smutki ludzkie mijają jak fale morza.
Są ludzie, którym szczęście mignie tylko na moment, na moment tylko się ukaże po to tylko, by uczynić życie tym smutniejsze i okrutniejsze.
Smutek jest jak pochód - przechodzi.
Smutek jest samowystarczalny: by odczuć jednak pełną wartość radości, musisz mieć kogoś, by się nią podzielić.
Smutek potrafi zatroszczyć się sam o siebie, lecz by naprawdę się cieszyć, trzeba mieć kogoś, z kim się można podzielić radością.
Smutek to najgorsza pora dnia.
Smutek to ściana między dwoma ogrodami.
Smutna to epoka, kiedy w życiu publicznym uczciwe zwie się naiwnym, a szczere głupim.
Smutne godziny trwają długo.
Smutne to, ale cierpienie jest chyba jedynym niezawodnym sposobem zbudzenia duszy ze snu.
Smutne to, ale przyroda oskarża człowieka.
Smutno cieszyć się w samotności.
Smutno żyć jak pies i nie móc się otrząsnąć.
Smutny święty to żaden święty.
Starość jest smutna nie dlatego, że się skończyły przyjemności, lecz nadzieje.
Szczęście robi dobrze ciału, ale smutek rozwija siłę umysłu.
To smutne, że głupcy są tacy pewni siebie, a ludzie rozsądni tacy pełni wątpliwości.
